Rozdział 8

*kursywą są napisane wspomnienia Zayn'a, które pokazuje Perrie ;).
_________________
*Oczami Perrie*
-Jesteście chorzy! - krzyczałam na piątkę chłopaków, zdzierając sobie gardło. Oni jedynie popatrzyli się na siebie i wybuchnęli śmiechem. Wszyscy oprócz Zayn'a, który przyglądał mi się zaniepokojony.
 -A ty jesteś zdrowa. - zaśmiał się Louis.
Czy oni kurwa wiedzą kim ja jestem?!
-Pieprz się. - warknęłam i wybiegłam z domu trzaskając drzwiami.
Wyjęłam telefon z kieszeni i chciałam zadzwonić do Jesy by po mnie przyjechała. Dupa nie ma tu zasięgu. Kurwa no co za niespodzianka! Wkurzona rzuciłam telefon o ziemię.
-Perrie? - usłyszałam i odwróciłam się w kierunku Zayn'a. Dokładnie mi się przyglądał.
-Czego chcesz?
-Wyjaśnić Ci to wszystko. - powiedział delikatnie się uśmiechając.
Czy on sobie ze mnie żartuje? Co tu jest do wyjaśniania? To  logiczne, że oni wszyscy są chorzy psychicznie.
-Proszę daj mi to wszystko wyjaśnić. - podszedł kilka kroków bliżej.
Nie wiem za kogo on się uważa, ale to przechodzi wszystkie pojęcia. Najpierw robi mojej malutkiej naiwnej siostrzyczce pranie mózgu, a teraz chce mi to wyjaśnić. Cholera on naprawdę ma jakieś problemy.
-Zgoda masz 5 minut. - westchnęłam zrezygnowana. Niech spróbuje co mu szkodzi.
Chłopak uśmiechnął się szeroko i podszedł do mnie. Przyłożył mi dłoń do policzka i kiedy już miałam się sprzeciwić przed moimi oczami zaczęły pojawiać się obrazy.

Trójka dzieci  biega po łące. Dwie identyczne dziewczynki w niebieskich sukieneczkach uciekają przed czarnowłosym chłopczykiem śmiejąc się w wniebogłosy. Nagle chłopiec się zatrzymuje i zaczyna robić dziwne młynki rękoma. Dziewczynki patrzą oczarowane. Chłopiec klaszcze dwa razy, a w jego dłoniach pojawiają się dwie błękitne róże. Zadowolony i dumny z siebie po darowuje kwiaty dziewczynkom, które biorą je w swoje małe rączki.
-Jesteś coraz lepszy Zayn. - mówi jedna.
-Masz rację Louise. - zgadza się druga, wąchając niezwykłą roślinę. 
Dziewczynki wymieniły znaczące spojrzenia i ucałowały chłopczyka w oba policzki.

*Oczami Louise*
Siedziałam na łóżku kiedy do pokoju wpadł brunet o niebieskich oczach.
-Ty jesteś Louise? - spytał, a ja przytaknęłam.
Chłopak prychnął i zawołał jakiegoś Niall'a. Zaciekawiona patrzyłam jak do pokoju wchodzi farbowany blondyn. Farbowany spojrzał na mnie i ukłonił się.
-Niall James Horan wasza królewska wysokość. - powiedział i ucałował moją dłoń.
Patrzyłam się oniemiała nie za bardzo wiedzieć jak postąpić. Pierwszy odezwał się brunet.
-Nialler przestań się płaszczyć przed jakąś niedoszłą królewną . - warknął podchodząc do drugiego chłopaka i ciągnąc go za koszulkę do góry.
Niall posłał mu mordercze spojrzenie i wskazują na niego palcem rzekł. - To jest Louis William Tomlinson wasza królewska wysokość i przepraszam najmocniej za jego grubiaństwo.
Louis uderzył go w ramię.
-Wiecie może gdzie jest Perrie? - spytałam nieśmiało.
Chłopcy przestają się szturchać i patrzą na mnie zdziwieni.
-Ale że o co ci się rozchodzi? - pyta brunet.
-Chyba ma na myśli tą wariatkę, do której poszedł nasz Romeo. - rzekł farbowany.
-Gdzie ona jest? - nie daję za wygraną.
-Nakrzyczała, że jesteśmy psychiczni, trzasnęła drzwiami i wyszła ot co. - powiedział Louis.
-Przepraszam za moją siostrę. Nie chciała was urazić. - próbowałam bronić bliźniaczki.
-Nie uraziła nas. Przywykliśmy do tego. - powiedział Niall.
Spojrzałam na nich dziwnie. Jak można przywyknąć do czegoś takiego?
-No co? Zazwyczaj dziewczyny uciekają ode mnie z krzykiem, że potrzebuję psychologa. - stwierdził Louis.
Usłyszeliśmy kroki na korytarzu i po chwili w drzwiach pojawił się Liam, trzymając w dłoni kubek z parującą cieczą. Spojrzał się na Niall'a i Louis'a, odchrząknął po czym rzekł:
-Twoja siostra Louise jest z Zayn'em, który pomaga jej się odnaleźć w nowej sytuacji. Twoja siostra nie może jeszcze się odnaleźć w  naszym świecie. Przyniosłem ci wywar z ziół, który powinien coś poradzić na ten ból głowy. - chłopak uśmiechnął się promiennie.
-A co do was. - dodał patrząc się na niebieskookich chłopców. - Sądzę, że powinniście pójść i dać Louise trochę spokoju.
Niall i Louis skinęli głowami po czym opuścili pokój. Brązowooki brunet postawił kubek na szafeczce nocnej koło mego łóżka i uśmiechając się do mnie także wyszedł. Sięgnęłam po parujący napój i delikatnie złapałam go w dłonie. Przyłożyłam kubek do ust i wypiłam łyk. Napój nie był co prawda moją ulubioną miętową herbatką, ale nie był taki zły. Wypiłam całą zawartość kubka i poczułam się bardzo senna. Odłożyłam puste już naczynie na drewniany mebel i zakopałam się głębiej w śliwkowej pościeli.
-Tylko 5 minutek. - pomyślałam i zamknęłam oczy.



_________________
Hi! Co tam?  Ma ktoś jakieś ciekawe plany na Sylwestra? Ja na razie nie, więc raczej będę siedzieć w domu i pisać kolejne rozdziały Double Big Trouble :P. Ale co tam przynajmniej nie będę się nudzić :D. A zresztą co ja wam tu ględzę o moim marnym żywocie. Jutro kolejny rozdział to tak na koniec rzeknę. Tak więc do juterka!

Kocham was <3